|
|
|
|
| 11.12.2015 | 20 uur - een kerstconcert | Herman van Veen met Jannemien Cnossen – Rikkert van Huisstede – Saskia Egtberts – Marnix Dorrestein – Gaëtane Bouchez en Edith Leerkes |
| <fotoboek> | Een droom werd werkelijkheid….
Juist een jaar geleden op het Winterfestival, een idee aan het Leffe kraam… "Als we Herman van Veen eens vroegen voor een concert? Dat gaat niet, dat kunnen wij niet, dat krijgen wij niet gedaan, daar zijn wij te klein voor….".  Zoiets moet je tegen Dirk en Dirk en Paul en Marc en Peter en Erik en Koen en Jan niet te dikwijls zeggen. Ze kregen onmiddellijk bijval van het team dat vroeger de wintermarkt organiseerde. Het zou nu een winterfestival worden.
Dat zou nog eens een idee zijn….
Jaar later We zijn een jaar later. De kerk zat bomvol afgeladen. Enig mooi en eenvoudig kader. Een kapitaal aan geluid en licht. Stoelen en banken onder mekaar. De nieuwe toiletten blonken als pareltjes met het blauw van Chartres als hoofdtint. Er was zelf een toiletmadam, nooit meegemaakt in onze kerk. De bisschop mag ernaar komen kijken. Huzaren werk Niets dan tevreden gezichten. De kaarten waren dan toch genummerd, wat een huzaren werk! De mensen stonden al vanaf 18.30 u. aan de gezellige kramen, de buitentoog, of binnen in het SAC te genieten van wat nog komen moest. Om 19 u. was er geen plaatsje meer vrij in het café van het SAC. Een lange rij voor de deur. Advent is wachten op wat komen gaat. De deuren zwaaien open. Ieder vindt een plaats, goed of zeer goed of kan iets beter maar ze gingen er allemaal in. Herman van Veen heeft ons verbaasd. Die andere Herman… (nvdr. onze jonge pastoor heet ook Herman). Hij heeft ons ongeduld omgezet in verwondering. Dat kunnen Hermannen. Leuke kerk 9 topmuzikanten, elk met een instrument, elk met een machtige stem, zo fijn, zo schoon. Alsof we herderkes waren die naar de kribbe staarden. Zo keken we met grote ogen naar het spektakel. Zo hoorden we stilzwijgend naar een wonderlijke symfonie van klanken en samenspel. (Lees meer...) |
| 14.11.2015 | 20 uur - LaMuse Vocale - Tonen van licht |
<fotoboek> |
Tonen van Licht … de titel van het concert vat het mooi samen.  Tonen als tinten, tonen als klanken en tonen als werkwoord, het gebeurde allemaal tegelijk op 14 november in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk. Een koor met 23 zangers, vier instrumentalisten, twee woordkunstenaars en één dirigent bewogen zich vlotjes geënsceneerd in telkens wisselende opstellingen door een steeds verder opbouwend decor van lichtzuilen.Vanuit de volslagen duisternis namen ze hun publiek al zingend en musicerend mee in hun zoektocht naar het noorderlicht, terwijl de donkere dame en de witte heer op de achtergrond de poëtische confrontatie aangingen. Op het podium kleurde de zwarte kleding geleidelijk aan over diverse tinten van grijs naar het stralende wit van de dageraad. Het 'gewone' koorrepertoire werd passend uitgebreid met een aantal noordelijke hedendaagse componisten. Naast Mozart, Schubert en Bach kon de toehoorder smullen van pareltjes van Jenkins, Gjeilo, Elgar, Chilcott en Fjellheim. En smullen deed het publiek! De bijzonder lovende commentaren achteraf toverden een trotse glimlach op elk koorgezicht en maakten alle inspanningen van de voorbije maanden dubbel en dik de moeite waard. Een meer dan geslaagd geheel, een verfijnd concept, een kwalitatief goed concert, een enthousiast publiek en tevreden uitvoerders. Het noorderlicht trekt hier duidelijk aan het langste eind! Anja Neels |
| 25.10.2015 | 17 uur - Dimlicht - Septet van Beethoven |
<fotoboek> <video> |
Het ontroerend jonge talent van Dimlicht
Zondagnamiddag 25 oktober, 17 uur. Het licht wordt gedimd in een goed gevulde kerk. Voor wie het nog niet wist: Dimlicht brengt een concert. Op het hoogkoor neemt jeugdig volk plaats. Vriendelijk, spontaan, bescheiden, geconcentreerd. Wolfram, Rhea, Helena, Juno, Hannes, Kaat, Quinten en Stijn zijn een jonge bende die elkaar tijdens hun studies hebben leren kennen, en voor het grootste deel nog in hun opleiding zitten. Heel opgetogen waren zij dat we hen in onze kerk een podium konden bieden, en we hebben ons dat niet beklaagd...  Beethoven leeft Op het programma: eerst het Septet van Beethoven. Dat is een werk voor zeven instrumenten, en het bestaat uit zes delen. Wolfram, de violist van Dimlicht, was zo voorkomend ons te waarschuwen: het Septet duurt drie kwartier, Beethoven hield niet van half werk. Edoch, die zes delen vlogen voorbij. Krachtig, sereen, vrolijk, humoristisch, de muziek zong in afwisselende stemmingen door de kerk, de jonge musici speelden op technisch hoog niveau, maar vooral: enthousiast, elegant, eerlijk, gevoelig. Je hoorde en zag hoe zij die muziek beleefden als één groep, inspelend op elkaar, met een spelvreugde die ze deelden met elkaar, en die oversloeg op het publiek, dat ademloos en ontroerd mee opgenomen werd in de muzikale emotie van dat jonge talent. We hoorden een Beethoven die er stond, levendig aanwezig onder ons. Dit was klassieke muziek, vertrouwd terrein, een topstuk uit onze cultuur, gekoesterd door wie die "oude" cultuur niet wil zien verzinken in de vloedgolven van de nieuwe tijden. Oei, een drumstel... Maar... het tweede werk dat Dimlicht ons liet horen, was hedendaags. We kregen een Belgische première: ze speelden Victoria, een compositie van Ruben De Gheselle. Deze jonge componist is goed thuis in de audio-visuele wereld - ja, videoclips en dergelijke - en Victoria is geïnspireerd door een avant-gardefilm met dezelfde titel. Hij schreef het werk in opdracht van Dimlicht. (Lees meer...) |
| 02.10.2015 | 20 uur - Chiro Zingt - Tweejaarlijks spektakel |
<fotoboek> |
Om de 2 jaar organiseert de groep "Eventueel" een Chiro Zingt in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk.
Vanuit alle Vlaamse provincies komen oud-chiroleden afgezakt om een toffe avond mee te maken met tijdsgenoten. Zingen is de hoofdzaak maar mekaar ontmoeten is ook zeer belangrijk.
 Dit jaar werd de zang geleid door Honoré Van Gansberhe ondersteunt door een muzikaal trio o.l.v. Johan Morris.
Het is aandoenlijk te horen hoeveel liederen de aanwezigen nog van buiten kennen. Hoeveel liederen meerstemmig gezongen worden…
Er was aandacht voor verschillende thema's. Een medley van oudere liederen, liederen van een jongere tijd, sfeer- en bivakliederen en op het einde zong men de top 10 van de hit parade van de beste liederen gekozen door een breed publiek. Aandoenlijk was de herdenking van Guido Vereecke en Cyriel Decleene. Guido was de zangleider van de vorige versie. Een gekend persoon in Chiro-middens en in de culturele wereld. Hij overleed in augustus 2014. Cyriel was de muzikant die vele groepen in het Waasland begeesterde en motiveerde om mee te doen aan deze Chiro Zingt. Cyriel overleed in juli 2015. Marc Van de Looverbosch Journalist Marc Van de Looverbosch steelt de show met zijn eigen zangstonde (in uniform) en een interview met de huidige nationale proost Els Van Dooren. De meer dan 400 aanwezigen konden nadien nog afzakken naar het Sint-Anneke Centrum waar op dit moment de Sint-Annekesfeesten plaats vonden. De opbrengst van de Chiro Zingt avond wordt afgestaan aan PETER PAN een oud-leidingsorganisatie die projecten van de 4e wereld ondersteunt in onze eigen stad. Volgende Chiro Zingt: 29 september 2017. |
| 27.09.2015 | 17 uur - Lies Colman (piano) en Luis Andrade (cello) - Finissage |
<fotoboek> |
Thuiskomen Drie maanden hebben we van onze tentoonstelling "Getijden" van Bruno van Dijck mogen genieten. Maar getijden komen en gaan, na de weelde aan uitgepuurde schoonheid die ons in de kerk omgaf, moeten we afscheid nemen van zijn werk.  We hebben dat mogen doen met een fijne "finissage", een slotconcert dat ons lang zal heugen. En op zondag 27 september hadden we een pianiste in huis kunnen halen die, zoals Bruno, op de zandgrond van Linkeroever de eerste stappen in haar leven en in haar carrière heeft gezet. Lies Colman bespeelde de piano. Zij is geboren en getogen in de schaduw van "onze" toren, en ze heeft ons een schitterende muzikale namiddag bezorgd, samen met Luis Andrade, cellist, ook geboren nabij het water, maar dan in het zonnige Madeira. Carrière We hadden hiermee twee musici te gast met een indrukwekkend palmares. Lies, die tussendoor ook rechten en cultuurwetenschappen studeerde, volgde op het Vlaams Conservatorium les bij Eliane Rodriguez en Robert Groslot, behaalde er haar masterdiploma, en bouwt aan een drukke carrière in binnen-en buitenland. Luis trok van Madeira naar Kiev, ja, in Oekraïne, en naar Maastricht, studeerde zowel cello als orkestdirectie. Hij werkt nu met verschillende orkesten en ensembles, van Portugal tot Zuid-Korea. Het is Luis die in de loop van zijn studies van dichtbij kennis heeft gemaakt met de Russische én met de Oekraïense muziektraditie, en op die traditie was het programma van ons finissageconcert gebouwd. Twee Russen, Alexander Borodin en Peter Tchaikovsky, en twee Oekraïeners, Mykola Lysenko en Victor Kosenko, waren vertegenwoordigd. (Lees meer...) |
| 06.09.2015 | 17 uur - Nicolas De Troyer (orgel - Klavecimbel) en Stefaan Smagghe (viool) |
<fotoboek> |
Brief aan Nicolas De Troyer
Beste Nicolas, Na je concert in onze kerk, op zondag 6 september, had ik al de kans en het genoegen je te bedanken voor de mooie namiddag die jij en Stefaan Smagghe die zo mooi de viool bespeelt, ons geschonken hebben.  We kennen elkaar al een tijdje. In onze kerk heb jij al verschillende orgelconcerten gespeeld, dikwijls samen met Hera Wyckers, je muzikale "compagnon de route" én levensgezellin. Deze keer was zij het niet die samen met jou het programma verzorgde. Je had iemand meegebracht die we niet kenden, en die we nog willen horen: Stefaan Smagghe, een uitstekend violist - niet voor niets treedt hij ook op met "La Petite Bande". Hij had een kostbare schat meegebracht: een authentieke barokviool. Jij kon rekenen op ons orgel, je kent zijn kwaliteiten tot in zijn kleinste pijpje. Maar we kregen nog meer, dank zij Bruno Van Dijck. "Onze" schilder was opgetogen: temidden van zijn werken die nu onze kerk sieren, wou jij ook het klavecimbel van Bruno bespelen. Zo kregen we, zoals je bij de inleiding schalks opmerkte, "drie instrumenten voor de prijs van twee". Dat klavecimbel, barokker kan het niet. Laat dan nog een barokviool klinken, en bedenk daarbij dat de orgelmuziek in de zeventiende eeuw ons toppers in de muziekgeschiedenis geschonken heeft, met kleppers als Bach en Buxtehude. Barok Dus was het vanzelfsprekend dat we meer dan een uur van muziek uit de baroktijd mochten genieten. We hoorden muziek uit Zuid en Noord: de Duitse barokcomponisten die jullie speelden, werkten in hanzesteden van Noord-Duitsland, daar zat toen veel geld, en die konden zich de beste musici veroorloven. Verbeeld ik het me dat hun muziek, feestelijk zoals de barokke schilderkunst, toch ook typisch "Duits" was? Ze bleef in al haar speelse weelde toch beheerst en geordend. Buxtehude hoorden we, met Nicolas aan het orgel, veelstemmig, juichend, en dan weer ingehouden. (Lees meer...) |
| 30.08.2015 | ANNA3 op de Cultuurmarkt voor Vlaanderen te Antwerpen |
<fotoboek> <video vimeo> |
 ANNA3 nam deel aan de Cultuurmarkt Vlaanderen 2015. Zoek ons en de muzikanten van dimlicht in het filmpje hieronder! . |
| 23.08.2015 | 17 uur - Koen Maris (orgel) en Mattijs Louwye (cello) |
<fotoboek> |
Merkel in de kerk…!
Ja, Merkel heeft zich in onze kerk laten horen. Op 23 augustus, en er was nogal wat volk om te luisteren. En die hebben zich dat niet beklaagd. Voor u denkt dat we van onze kerk een internationale politieke tribune maken, willen we u wel vertellen dat het hier niet gaat over Angela – hoewel, met zo'n engelachtige naam zou ze ook welkom zijn – maar over Gustav Adolph Merkel, een Duits componist die in de negentiende eeuw mooie orgelmuziek gecomponeerd heeft. Zijn orgelsonate was het indrukwekkende sluitstuk van het concert dat Koen Maris en Mattijs Louwye die namiddag gebracht hebben.  Koen en MattijsKoen Maris kennen we: hij heeft ons op het orgel mooie concerten gebracht de vorige jaren, en is ook een regelmatige begeleider van ons koor. Voor dit concert speelde hij samen met Mattijs Louwye. Ook deze West-Vlaming is een getalenteerd organist, én hij speelt ook de cello. We kregen dus een concert met drie instrumenten: Koen en Mattijs speelden solo of samen op het orgel, en wisselden dat af met werken voor orgel en cello. Zij brachten werk van tijdgenoten van Merkel (Gustav, voor alle duidelijkheid), uit de romantische periode die heel wat virtuoos en schitterend werk voor orgel geschonken heeft. Variaties op vele thema's Dat wij gezegend zijn met een goede orgelakoestiek heeft weten we. De organisten die hier komen spelen zijn erg tevreden over de kwaliteiten van het instrument, en hebben al meermaals bevestigd dat de ruimte het uitstekend tot zijn recht laat komen. Maar als er een cello bespeeld wordt, lijkt het alsof alsof de kerk speciaal voor dit instrument gebouwd is. De cello zou de menselijke stem het meest benaderen, en dat hoorden we tijdens de muziek wanneer Koen en Mattijs samenspeelden. Zij brachten voor cello en orgel drie "Mélodies pour le violoncelle avec accompagnement d'orgue expressif" van Alexandre Boëly, waarin de muziek afwisselend krachtig en dan weer zacht en broos kon zingen. In het "Adagio con variazioni" klonken beide instrumenten 'moderner' – de componist Respighi heeft dan ook een ruim deel van de twintigste eeuw meegemaakt – , ze was verrassend in haar variaties, om te eindigen als een avond waarbij de zon achter de horizon zacht verdwijnt. (Lees meer...) |
| 28.06.2015 | 15 uur - Geert Van Gele en Ludmilla Tschakalova
- Vernissage Bruno Van Dijck |
<fotoboek> |
De getijden die ons dragen De kunst van Bruno Van Dijck siert deze zomer de muren van onze kerk. Tientallen fijne paneeltjes getuigen van jaren schouwen, schilderen, herbeginnen, waar water en aarde elkaar ontmoeten. Niet aan de oever van de Schelde zijn die werken tot stand gekomen, maar ver van hier, aan de westelijke Britse kusten. Maar lijkt het water, de kustlijn, het aangespoelde hout, de grillen van het zand, hier en daar een balk, een steen, een schelp, woekerend gewas, lijkt het allemaal niet erg op wat een eenzame wandelaar hier langs de Schelde kan zien, als hij zich wat verder waagt langs de dijken, verder van de wirwar van cafés en plonsbadjes?  Daarom, en niet alleen daarom, is deze tentoonstelling thuis in onze kerk. Ook omdat Bruno Van Dijck terug thuis komt, op de Linkeroever waar hij de schoonheid van wrakhout langs de oever heeft ontdekt en het contrast met de kilte van van de industriële wirwar "aan de overkant". En zijn werk is ook op zijn plaats in de kerk omdat de kleuren, de opstelling, de verhoudingen, de atmosfeer van deze kleine kostbaarheden zo naadloos harmoniëren met de ruimte, dat het lijkt alsof ze er altijd moeten gehangen hebben.Veranderen en toch dezelfde blijven De tentoonstelling werd geopend op zondag 28 juni. Wie erbij was, weet dat het een geslaagde vernissage was. Niet alleen omdat er veel belangstelling was, vanuit de parochie, én van kunstliefhebbers en vrienden van Bruno die van heinde en verre naar Linkeroever kwamen afgezakt. En niet alleen omdat er nadien een fel gesmaakte receptie was, verzorgd door onze trouwe en onvolprezen Wereldwinkel. De vernissage was geslaagd, omdat de kunst van Bruno indruk maakte op de bezoekers, omdat ze veel tijd besteedden aan het kijken en bespreken, omdat Jan Koenot, professor en Jezuïet, een aandachtig beluisterd getuigenis bracht over zijn ervaring met het werk van, Bruno. Hij ging in op de titel van deze tentoonstelling: "Getijden. Thema met variaties". Bruno observeert eb en vloed, herkent de oneindige variaties in het spel van licht en schaduw, kleur en diepte, wind en gras, de krimpende en groeiende vloedlijn, zo herkenbaar allemaal voor een mens die ondervindt hoe ons leven een spel is van komen en gaan, leven en streven, veranderen en toch dezelfde blijven. (Lees meer...) |
| 07.06.2015 | 15 uur - Els Flement en Dirk Vandaele
- Open-kerken-dag |
<fotoboek> |
Een kerk is een oase
7 juni 2015. Open-kerkendag. Eigenlijk is een kerk er om altijd open zijn, dag en nacht. Om een veilig onderkomen te bieden. Om een rustige plek te zijn, een eiland in een zee van rumoer. Als een oase in de overhete woestijn waarin we met zovelen op zoek zijn naar wat we niet vinden.  Die zondagnamiddag vonden we in de oase de rust die uitgaat van de muziek. Twee zeer talentvolle en innemende kunstenaars brachten muziek van Mozart, Haydn, Bach en Beethoven: Els Flement speelde fortepiano, Dirk Vandaele viool. En vijftig liefhebbers hadden de weg naar de weekkapel gevonden. Ze hebben het zich niet beklaagd.De troost van Haydn Els en Dirk hadden hun programma zorgvuldig opgebouwd. Elk onderdeel had zijn eigen karakter, het geheel was evenwichtig. We hoorden een opgewekte Mozart die pianoforte en viool elegant dansen liet. En toch, doorheen die vrolijke klanken hoorden we een ernstige echo: ooit zal dit feest eindigen. Die sfeer nam Haydn over: Els speelde een andante van hem, beheerste en harmonieuze muziek, waarin treurnis en aanvaarding opklonk. Misschien, zoals Els vertelde in de gewaardeerde commentaar die zij en Dirk gaven tussen de nummers door, treurde Haydn om het verlies van een geliefd iemand. De gevoelige vertolking liet ons delen in verdriet én troost. Daarna speelde Dirk een Sarabande van Bach. Ja, Bachs muziek kan zeer abstract worden, schrijnend sober, alle frivole franjes zijn weggevallen. Zo komt de kern van zijn muziek vrij: als in de meditatie van een Japanse monnik die in geduldige eenzaamheid een wordt met de diepte van zijn bestaan. Dan kwam de jonge Beethoven binnen. De revolutionair, die maar al te graag variaties componeerde op het schandaalstuk dat Wenen op zijn kop had gezet: Mozarts opera “De bruiloft van Figaro”, waarin een geile graaf op zijn bek gaat. Figaro, de proleet, triomfeert. In de muziek horen we Beethoven meelachen om de machteloze woede van de edelman, en om het knarsetanden van zijn muzikale concurrenten die beseften dat ze de mindere waren van dit aanstormend talent. (Lees meer...) |
| 09.05.2015 | 20 uur - An Vanderstappen en Wim Brabants
- 10e lente-orgelconcert |
<fotoboek> |
Muziek die blij maakt Het tiende lenteconcert, met An Vanderstappen en Wim Brabants Zaterdag 9 mei waren An Verstappen (orgel) en Wim Brabants (traverso) de gasten op ons tiende lenteconcert. Zij brachten "muziek voor obligaat orgel en traverso". Nu, wie niet zo vertrouwd is met de vaktermen uit de muziek schrikt misschien van termen als "obligaat" en "traverso". Niks moeilijks aan: obligaat betekent dat het orgel niet alleen braaf begeleidt, maar een volwaardige partner is in het samenspel, en een traverso is een dwarsfluit zoals die in de achttiende eeuw gebruikt werd. Een heel warm, mooi instrument trouwens. Zoals Wim Brabants het bespeelde, was het een evenwaardige tegenspeler van het grote orgel waar An Vanderstappen met zichtbaar genoegen alles uit de kast kon halen.  Sereen en mediterendBeide musici hebben elk een mooi palmares, en daarnaast geven ze als duo concerten in België, Nederland en Frankrijk. Onze kerk kon weer laten horen hoe goed de volle klanken van fluit en orgel tot hun recht komen, zowel als alle registers open getrokken worden, als wanneer de muziek sereen en mediterend zweeft. We kregen een programma met muziek uit de achttiende eeuw. Nu doe ik graag een persoonlijke bekentenis: ik kan daar uren naar luisteren... het is de tijd van Bach tot Mozart, de tijd waarin de muziek helder, opgewekt, harmonisch en beschaafd klinkt, zoals het een tijd was waarin idealen van redelijkheid, geloof in de mens, cultuur voor iedereen gehuldigd werden. Neen, niet alles was perfect, het was geen eeuw van rozengeur en maneschijn, en die eeuw eindigt in de Franse Revolutie, waar vele van die idealen soms in het bloed werden gesmoord. Het zal dan Beethoven zijn, die de tragiek van zijn tijd zal omzetten in muziek die over pijn, eenzaamheid, verwarring vertelt. Maar in veel muziek van zijn voorgangers hoor je, vind ik, dat geloof in een zonnige toekomst terug. (Lees meer...) |
| 25.04.2015 | 20 uur - Euregio Jeugdorkest o.l.v. Hans Casteleyn
Mahler Symfonie Nr. 2 "Auferstehung" met Inez Carsauw, mezzosopraan en Annelies Meskens, sopraan, gemengd koor deCHORALE en Mannenkoor ZWK |
||
<fotoboek> <fragment> |
Superlatieven voor een uniek orkest Een jeugdig orkest en twee volwassen koren, meer was er niet nodig om de kerk van St. Anna-ten-Drieën vol te laten stromen. Het Euregio Jeugdorkest onder leiding van Hans Casteleyn bracht de overweldigende tweede symfonie van Mahler naar Linkeroever. Wie op zaterdag 25 april naar het concert in onze kerk kwam, stond wel even te kijken: bijna de helft van de ruimte werd ingenomen door het orkest en het koor. Toen ze opkwamen leek er geen einde aan te komen, Hadden er hier ooit zoveel muzikanten tegelijk opgetreden?
Het bijzondere van deze uitvoering was echter het jeugdige orkest: bijna honderd jongelui, de jongste amper veertien, de oudste vijfentwintig. Allemaal leerlingen van muziekscholen, academies en conservatoriums uit België en het zuiden van Nederland. Het EJO, het Euregio Jeugdorkest, is dus met recht een grensoverschrijdend project dat jonge muzikanten de kans biedt podiumervaring op te doen; de eerste stap naar een serieuze muzikale loopbaan. Omdat de leeftijdsgrens op 25 jaar ligt wordt de samenstelling geregeld vernieuwd zodat nieuwe jongens en meisjes een kans krijgen. Mits ze slagen voor een strenge auditie uiteraard want de lat ligt hoog! Resultaat is dan ook dat het EJO al heel wat prestigieuze prijzen won. Wie de ogen sloot kon dus niet horen dat deze veeleisende muziek door jonge mensen, soms nog kinderen uitgevoerd werd. Het is ook geen klassieke symfonie, Mahler haalt er twee zangers bij en een uitgebreid koor. Het werk bestaat uit vijf delen en duurt volle 85 minuten. Begrafenis Met het sterke doordringende thema van de contrabassen was meteen de toon van het sombere, zwoegende eerste deel, Totenfeier – Dodenfeest – , gezet. Mahler wilde er een begrafenis in laten doorklinken en stelt vragen als 'Is er leven na de dood?'. Met een dergelijk onderwerp maakte hij het zichzelf moeilijk want het duurde nog vijf jaar voor hij deel twee en deel drie zou schrijven. Voor de finale kreeg hij inspiratie in het gedicht Die Auferstehung of De Opstanding van Friedrich Klopstock. Het werd meteen de titel voor de hele symfonie. Toen dit vijfde deel, de spectaculaire, apocalyptische finale af was, voegde hij nog een vierde deel toe, het lied Urlicht of Oerlicht, een tedere alt-solo die beroep doet op de voorspraak van Maria. Finale De verschillende delen van deze monumentale symfonie werden toegelicht door twee leden van het orkest: Hannah, die contrabas speelt en Jeroen, paukenist. Het gaf orkest en publiek gelegenheid even op adem te komen en maakte dat je ook met nog meer begrip kon luisteren. De vragen die de dood oproept bij elke sterveling, de worsteling van Mahler om die te verklanken, de rol van de verschillende instrumenten, de vertolking van de solisten en het monumentale koor, de klare uitleg van de jongelui maakte veel duidelijk. (Lees meer...) |
| 28.03.2015 | 20 uur - A-koor - Johannes-passie van Bach |
<fotoboek> Info: A-koor |
Lijden dat de hemel opent: de Johannespassion van BachJohan Sebastian Bach is een van de vedetten van de muziek, een pronkstuk op concerten en dure CD's. Maar Bach was tijdens zijn leven een hardwerkende kerkmusicus, die zijn schaarse kost verdiende met zich elke week uit de naad te werken om op tijd de muziek klaar te hebben voor de liturgische diensten van zijn parochie, de Thomaskirche in Leipzig. Hij deed dat omdat het zijn job was. Maar hij deed het ook vanuit een grote gelovige bezieling, een geloof waarop hij steunde in duistere uren, als de dood toesloeg in zijn groot gezin. En hij deed dit als begenadigd musicus.Op zaterdag 28 maart hebben we 's avonds met meer dan 450 aanwezigen dank zij Bach de Goede Week sereen en aangrijpend ingezet. Met grote dank ook aan het A-koor uit Antwerpen, het barok-ensemble dat ze voor deze avond hadden uitgezocht, en de knappe solisten: samen brachten zij een interpretatie van het passieverhaal van Johannes die niet streefde naar briljante schittering en klaterend succes, maar de diepte van de dramatische gebeurtenissen opzocht en ons allen samen, musici en toehoorders, uitnodigde om het lijdensverhaal mee te beleven. We hebben een zeer mooie uitvoering van de Johannespassion van Bach mogen beleven, die avond. De zwakheid waarin we ons herkennen Patrick Windmolders dirigeerde het geheel accuraat en genuanceerd. Hij kon steunen op een barokorkest dat zich warm en helder in dienst stelde van het verhaal. Het koor was beheerst én overtuigd, het vertolkte de gevoelens van ons allen die getuigen waren van het verraad, het lijden, de vernedering van Jezus. En evenzeer konden we ons herkennen in de opgezweepte massa, die "Kruisig hem" schreeuwt. De solisten Kyra Cuypers, sopraan, Dominique Van Sande, mezzo, Niek van Den Dool zongen gevoelig en authentiek. We hoorden de wanhoop van Petrus, we werden ontroerd door de gelovige die Jezus niet wil loslaten, we herkenden ons in de zondaar die dankbaar troost vindt omdat hij weet dat de Leeuw van Juda hem niet zal verloochenen. De tenor Geoffrey Degives bracht de tekst van het Johannesevangelie als een indringende meditatie, de bas Jurgen Vollens zong de woorden van Jezus waardig en indrukwekkend, en als hij Pilatus vertolkte, hoorden we de Romein die tussen onverschilligheid en de roep van zijn geweten geslingerd werd. (Lees meer...) |
| 21.12.2014 | 15 uur - Kerst-Meezing-Concert ten voordele van Jambo |
<fotoboek> |
Het was weer een warm meezingconcert in onze kerk. Zo op een donkere zondag op het eind van de advent en na de middag nog naar de kerk trekken voor een concert waar je dan nog zelf moet zingen…je moet goesting hebben. Maar al vanaf 14.30 u. stappen veel ouders met hun kinderen de kerk binnen. Ze komen er niet zo dikwijls, maar nu hun kind of kleinkind op het podium staat is het de verplaatsing wel waard. Zo binnen gaan langs een kerststal onder het welriekende groen en dan in een warme kerk komen, dit brengt je snel in de sfeer. Tientallen rolstoelen van de mensen van Hof Ter Schelde worden naar voor gereden. (Dank u Patrick en vele vrijwilligers voor dit initiatief) Wonderbaarlijk maar op deze donkere zondagmiddag loopt de kerk echt vol.  Tom RoberscheutenHerman, die ook de rol van dirigent vervult, verwelkomt alle aanwezigen, ook de vele kinderen en de bewoners van Hof Ter Schelde. We starten de samenzang met een meesterlijke begeleiding op het orgel van Koen Maris. Gekende en soms ook een minder gekend engels of Frans kerstlied worden door elkaar gezongen. De aanwezigen zingen allemaal graag, dat hoor je. Het koortje van het Sint Anna college maakt velen stil. Wat zingen die meisjes en jongens mooi. Zo'n vaste en sterke stemmen met mooie begeleiding van de gitaar. Echt een toffe keuze van liedjes voor hun leeftijd. Tom Roberscheuten heeft deze jongeren tof leren zingen. Je zag ze genieten. Het applaus is gemeend. Als engeltjes Dan zingen we terug samen en lezen de teksten van de muur. "Kunnen we dit 's zondags ook niet doen?" hoor ik achter mij fezelen? Het zou toch hopen papier besparen, geen boekjes meer, gewoon relax zitten en kijken naar de voorbijglijdende teksten. En af en toe een mooie foto die de teksten ondersteunt. Dan verschijnt Marianne met haar kinderkoor Sint Anna Goethe. Wat een schone naam voor een schoon koor. Lieve stemmetjes als engeltjes voor de stal. Het kindje kon bijna niet wachten met te komen. Ze zingen van de kleine trommelaar ta rampapatam…enig mooi met dat trommeltje. Welkom Marc groet de dingen…hij verschijnt als filosoof en de hele kerk volgt hem. Jambo, betekent "welkom" in het Swahili. Jan van Jambo komt uitleggen wat hij precies doet. Interessant zeg, zo ne jonge gast die zich inzet voor de kwetsbaren in onze omgeving. Hij zoekt ze op, ik wist niet dat ze er waren….en geeft hen de kans zich wat minder eenzaam te voelen. Daar willen we wel iets voor geven…en zeker als kinderen dan rondkomen met een klak of een hoed. Ieder geeft met de glimlach, het is goed besteed. Een korte pauze met drankjes van de wereldwinkel en we gaan verder. De sfeer stijgt nog omdat we de liedjes goed kennen en we in de samenzang mekaar ondersteunen. De koren treden nog een laatste maal op. 2.004 euro Dan volgt de bekendmaking van het bedrag dat wij willen schenken aan Jambo. 1.004 euro een schitterend resultaat maar de verrassing komt op het laatst. Iemand heeft incognito dit bedrag verdubbeld en er worden warempel 2 briefjes van 500 euro bovengetoverd. Bedankt onbekende schenker. 2.004 euro is een heerlijk bedrag waar Jan een heel eind mee verder kan. Hij kan er harten mee verwarmen, het is al een beetje kerstmis. Annabel Na de bedanking zingen we als laatste "Stille nacht" We slagen er niet in om stil te zingen, zo warm hebben we het. En als Annabel dan het kindje in de kribbe legt geraak ik niet meer aan de hoge tonen. Er zit een krop in mijn keel. Dank u wel Anna³ voor deze warme middag. Het wordt snel terug lichter. Door de kerststal gaan we terug de wereld in en verkondigen aan ieder die het wil horen. Een kind is ons geboren op Sint Anneke. jvn |
| 13.12.2014 | 20 uur - De historie van Den Eene en Denandere - Het solidariteitskoor 'Frappant' |
<fotoboek> |
Toen een ploeg entoeziastelingen ongeveer een jaar geleden ondervonden hoe prettig het was om met succes een "Chiro-Zingt" te organiseren in onze kerk ontstond reeds een idee om, met deze ploeg in 2014 nog iets te organiseren. De samenwerking met enkele oud-gedienden van de Chiro van Sint-Anneke en de oudleiding van Peter Pan (Chiro SAM Sint Amandus Antwerpen) was zo hecht dat een nieuw project er dik in zat…. Centrum KauwenbergPeter Pan steunt al tientallen jaren een project in Antwerpen. Centrum Kauwenberg is een organisatie voor armoedebestrijding. De werking brengt mensen in armoede en andere mensen samen en draagt zo bij tot de bestrijding van armoede vanuit de ervaring van de mensen zelf. In Centrum Kauwenberg komen zowel volwassenen en kinderen in armoede samen. Kwam daar nog bij dat in onze stad de organisatie "Betonne jeugd" zich bezig houdt met kansarme jongeren die toch proberen ergens een houvast te kunnen krijgen. Zo schreef den enen naar den andere een mail in de maand januari, ziet ge het zitten om er aan te beginnen? En we waren vertrokken. We wisten dat het gekende solidariteitskoor "Frappant" aan een groots project bezig was rond de herdenking van de eerste wereldoorlog. We wisten dat ze er geen moeite mee hebben om 6 culturele centra in en rond Antwerpen vol te laten lopen en we gingen praten of we een voorstelling volledig konden uitkopen. Alles delen werd de afspraak, zowel kosten als inkomsten. Frappant heeft zelf ook een aantal sociale projecten die ze jaarlijks steunen. Ze wisten toen nog niet dat wij € 6.450 sponsoring zouden bijeen krijgen. Uitverkocht Het concert groeide, website, kaartenverkoop start, reclamecampagne, drukwerken, budgetten opstellen, medewerkers zoeken, verzekeringen afsluiten, technische installaties huren, planning opbouw en afbraak… en vooral veel en aangenaam vergaderen. Ons parochiesecretariaat heeft dubbel moeten draaien die periode. Alle bestelde kaarten dienden opgezonden te worden. We wilden geen gedrum rond een tafel als de deuren van de kerk opengaan. Eigenlijk verschoten we niet toen bleek dat alles 3 weken voor het concert uitverkocht was. We hadden geen kaart meer over. In drie dagen hebben we de tempel opgebouwd en we zouden hem in 3 uren terug moeten kunnen afbreken, want zondag is er viering en die wijkt niet. Toen zaterdag 13 december de toeschouwers (van heinde en verre) toestroomden, konden ze hun ogen niet geloven. Een sponsor leverde ons een 40-voet container met groot scherm voor projectie. Hier hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Spectaculair was het zicht rond de kerk. 700 personen De kerk liep in enkele minuten vol. Er waren geen 10 stoelen over. We hebben ons ook perfect aan de voorwaarden gehouden: maximum 700 personen mogen, omwille van veiligheid en verzekering, in de kerk. We zouden er 1000 binnen gekregen hebben… Een spectaculair programma heeft Frappant, samen met poppen van poppentheater Frou Frou, en soliste Kim en gekende spraakkunstenaars neergezet. Soms was het echt aangrijpend stil, soms spetterend en wervelend, maar dat kan Frappant als de beste. Een koor van 120 zangers en een gedreven dirigent en prachtige muziekanten hebben ons verschillende malen geëmotioneerd. Het applaus was warm en na het concert liep het SAC vol zoals het nog niet dikwijls volgelopen heeft. Warme ontvangst Het koor en orkest waren gecharmeerd door de warme ontvangst in onze parochiekerk. "Dit maken we niet veel mee" vertelden ze ons achteraf. Maar zo zijn wij, wie iets brengt krijgt steeds iets terug. Dank aan de vele, vele medewerkers voor de opbouw en aan de Pleplo leiding en leden van Klankjorum voor de afbraak in 2u30. Een record. jvn |
| 28.09.2014 | 17.00 uur -Finissageconcert met Kamermuziekensemble "Academia" o.l.v Freddy Arteel |
<fotoboek> |
Finissageconcert: Kamermuziekensemble Academia zorgt voor hoogstaand afscheid van de zomertentoonstelling De zomer is voorbij, en ook van onze zomertentoonstelling hebben we afscheid genomen. Samen met Sei en Annie, met hun vrienden en met meer dan 80 bezoekers hebben we op 28 september geboeid geluisterd hoe het kamermuziekensemble Academia voor een fraaie afronding zorgde van onze tentoonstelling 'Ma'.  Dit concert was tevens het laatste in onze reeks zomerconcerten. Viermaal hebben we jonge en veelbelovende beroepsmusici mogen horen. Het slotconcert bracht zeven uitvoerders op ons podium, misschien niet meer zo jong allemaal, maar deze rijpere muzikanten, die zich 'amateurs' noemen, demonstreerden talent op niveau. Nu, amateurs betekent 'liefhebber', en hun liefde gaat uit naar 'echte en levendige' kamermuziek, die ze met hart en ziel vertolken. Het ensemble ontstond in de jaren '80 uit de kamermuziekklas van Freddy Arteel. Freddy Arteel was klarinetsolist bij de Koninklijke Filharmonie van Vlaanderen en gaf les aan het Lemmensinstituut te Leuven en aan het Koninklijk Conservatorium te Gent. Hij verzorgde jarenlang masterclasses in binnen- en buitenland en trad er op als solist in klarinetrecitals en kamermuziekensembles. Verder bestaat Academia uit Sonja Didden, klarinet, Geert Lapeire, piano, Sofie Jacobs en Danny Keersmaekers, viool, Stefan Rutten, altviool, en Luc de Ruijter, cello. Muziek die dartelt en tot bezinning brengt Hun programma hadden ze samengesteld met muziek uit de negentiende en twintigste eeuw. Ze speelden verassende én vertrouwde werken. Dank zij de gemoedelijke én verhelderende toelichting van Freddy Arteel luisterden we aandachtiger, en ontdekten we een rijkdom die ons anders misschien ontgaan zou zijn. Louise Farrenc opende het programma. Zij is een van die helaas veel te zeldzame vrouwen die erin gelukt zijn hun talent te laten erkennen op een terrein dat vooral door mannen gedomineerd wordt. Haar muziek herinnert aan Beethoven, met de stempel van een eigen persoonlijkheid. Daarna hoorden we twee bewegingen uit het ontroerende Rosamunde-strijkkwartet van de jonggestorven Franz Schubert. En dan dartelde een vlinder over onze hoofden: Gabriël Fauré heeft zich laten inspireren door een gedicht van Victor Hugo: 'De vlinder en de bloem', en ja, het was alsof de vlinder boven onze hoofden danste op de frêle notenbalk die Academia door de kerk spande. Meditatieve muziek Vanuit die vrolijke lentesfeer bracht de Vlaming Elias Gistelinck ons tot bezinning: zijn meditatieve muziek riep de drukte van het dagelijks bestaan op, maar de drukte kwam tot bedaren door de sfeervolle tonen van een melodie die een kalme diepte opende. 'Onze' Peter Benoit gaf present met meeslepende en luimige muziek voor piano en twee klarinetten, waarbij Freddy Arteel kon doen wat hij graag en met overgave doet: met zijn leerlingen musiceren. En het concert werd afgesloten met een ontdekking: de muziek van de Maltees Georges Camilleri. Zo hoorden we dat hedendaagse muziek ook meeslepend kan zijn, en plaatste Academia een waardig slotakkoord bij dit laatste concert. Geen 'adieu' Het laatste concert, en de laatste dag van de tentoonstelling. Sei Arimori en Annie Brasseur hebben we met een lang applaus nog een laatste maal kunnen bedanken voor de schoonheid die ze drie maanden aan ons hebben willen toevertrouwen. En in die drie maanden is er ook een band gegroeid, die ons doet hopen dat dit afscheid geen 'adieu' maar een 'au-revoir' mag zijn. Sei, Annie, muzikanten jong en oud, vrijwilligers, bezoekers en sympathisanten: dank u wel. Jullie steun moedigt ons aan om verder te doen. Marc Tassier |
| 14.09.2014 | 17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Jeroen Follon, orgel en Veerle Huskens, hobo |
<fotoboek> |
Er zit muziek in de pastoraal. Het concert van Veerle Huskens en Jeroen Follon
We weten allemaal wel dat 'pastoor' ergens uit het Latijn komt, en 'herder' betekent. En dat zielzorg daarom 'pastoraal' genoemd wordt. Maar herders leven in de vrije natuur, en maken ook muziek. En die natuur én die muziek heeft vele componisten geïnspireerd om zelf 'pastorale' muziek te schrijven. Denk maar aan die vijfde symfonie van Beethoven. En in die muziek komt de inspiratie uit de natuur, zoekt ze de rust of de storm uit te drukken die we vinden in die natuur, wil ze een heimwee naar geluk verklanken, geluk dat velen zoeken ver van de drukke wereld.  Dikwijls krijgt de hobo in die pastorale muziek een hoofdrol. Dat instrument zou gegroeid zijn uit de herdersfluiten, en zijn melancholische, warme klank is bij uitstek geschikt om de echo te laten horen van al wat de natuur bij een mens kan losmaken. Van Bach naar Bozza Dank zij Veerle Huskens hebben we de hobo op zondag 14 september heerlijk horen zingen in onze kerk, in samenspel of afgewisseld met organist Jeroen Follon op ons rijke veelzijdige orgel. Zij brachten een heerlijke keuze aan 'pastorale' muziek, vooral van musici uit de 19de en 20ste eeuw. Ook Bach was te horen met een 'Pastorella', die open eindigde alsof de muziek opging in een beloftevolle horizon. We hoorden veel dat we nog niet kenden, en het was telkens een aangename verrassing. Ik wil wel meer horen van Boëlmann, Rheinberger, Van Damme (neen, niet die acteur, maar een Vlaams priester). De Brit Vaughan Williams deed onze kerk klinken als een Engelse kathedraal, de Belg Joseph Jongen liet horen hoe verschillend de registers van ons orgel kunnen zingen, de Fransen Guilmant en Langlais mijmerden mysterieus. Het concert werd afgesloten met de 'Fantaisie Pastorale' van E. Bozza, die vol door de kerk golfde als een brede stroom. Voldaan konden we weer naar huis. Voldaan, want de verschillende werken werden boeiend, gevarieerd, en vooral: uitstekend gebracht. Nu, dat konden we verwachten, want het was niet de eerste keer dat we beide jonge musici in onze kerk mochten horen. Graag zagen hen terugkomen, want zij hadden ons al zeer mooie muzikale momenten geschonken. Het was nu niet anders. De heldere en gevoelige klank van de hobo, het accurate en bezielde orgelspel, de indringende solostukken, het zorgvuldige en harmonische samenspel waarbij beide uitvoerders elkaar schraagden, werden terecht beloond met een lang, warm applaus. Jong talent verdient een podium Onze zomerconcerten brengen telkens jonge talentrijke musici naar Linkeroever. Zij moeten hun weg nog maken, en makkelijk is dat niet altijd. Niet altijd krijgen zij het talrijke publiek dat zij verdienen, maar elke keer opnieuw belonen zij ons met hun enthousiaste en gedreven vertolking: de muziek bezielt hen en die bezieling slaat over op de toehoorders. Het podium dat wij hen kunne bieden is bescheiden, en hopelijk staan zij binnen korte tijd op prestigieuze locaties. Zij verdienen het. Dan kunnen wij met enige fierheid vertellen dat wij ooit het begin van hun beloftevolle loopbaan meegemaakt hebben. En zeker is, dat zij het applaus dat wij hen van harte geven, zeer waarderen. Daarom komen ze graag terug, zoals Veerle en Jeroen. We zijn hen daarvoor erg dankbaar. Marc |
| 31.08.2014 | 17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Annelynn Ballieu, orgel en Ellen Honee, zang |
<fotoboek> |
Hoogstaand muzikaal concert Spijtig dat dit concert samenviel met de Cultuurmarkt in Antwerpen want we vermoeden dat daardoor de opkomst deze keer wat minder was. Maar niet getreurd de aanwezigen hebben kunnen genieten van een hoogstaand concert.  Beide jonge dames, Annelynn Ballieu aan het orgel en Ellen Honee, brachten ons een zeer mooi programma met werken van componisten van de 16de tot de 18de eeuw. Elk concert vergt meestal een langdurige voorbereiding, alleen al omdat geen twee orgels gelijk zijn, vraagt het steeds wat aanpassing. Maar wat de organiste Annelynn Ballieu, uit dit orgel gehaald heeft was schitterend. Hoe zij de waterval aan noten wist te raken getuigde van een sublieme beheersing van het instrument. Dat is de gave van de echte kunstenaar. Zij begeleidde Ellen Honee die dit concert met haar mooie warme stem op een nog hoger niveau tilde. Het concert werd in blokjes uitgevoerd en afgewisseld met werk voor orgel en orgel en zang. Ingezet werd door het orgel met de Prelude in Es van Bach BWV 552 gevolgd door 'Domine Deus' van A. Vivaldi en het bekende 'Ave Maria' van G. Caccini die door Ellen Honee met zeer veel emotie gezongen werd. De cantate "Schmücke dich, o liebe Seele BWV 654 van Bach werd vervolgd met zang uit het Stabat Mater van Pergolesi, 'Caro mio ben' van G.Giordani en delen uit het Laudate Dominum van Mozart. Ellen Honee besloot met het 'Agnus Dei' uit de Krönungsmesse van Mozart die eigenlijk bedoeld is voor koor en orkest. Zij nam het ganse koor op in één stem, een echte uitdaging. Daarna werd het concert krachtig afgerond met de Fuga in Es BWV 552 van Johan Sebastian Bach. Beide uitvoeringen waren een mooi afsluiter van deze muzikale namiddag! Beide dames werden door de aanwezigen met groot applaus en met veel lofbetuigingen uitgewuifd. Wij hebben hun dan ook uitgenodigd om het ondertussen uitgroeiende clubje van talentvolle zomergasten in de toekomst te vervoegen en dat werd door de enthousiaste ANNA3 concertliefhebbers positief onthaald. Monique |
| 10.08.2014 | 17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Bart Wuilmus, orgel en Marian Minnen, barokcello |
<fotoboek> |
Muziekmiddag voor kenners Ondanks de plenzende regen die om 17.00u met bakken uit de hemel viel waren de echte muziekliefhebbers toch naar Linkeroever gekomen om ons tweede zomerconcert bij te wonen. Zelfs Annie Brasseur en de Japanse kunstenaar Sei Arimori, die in de kerk ten toon stellen, kwamen uit Doornik afgezakt om samen met een paar vrienden het concert bij te wonen.  Dit concert was weer een verassende combinatie van twee
uitzonderlijke talenten, Marian Minnen als barokcelliste in samenspel met
Bart Wuilmus die reeds jaren bekend is als begenadigd organist.
Wij mochten voor de eerste keer genieten van een concert afwisselend
opgebouwd rond Italiaanse barokcellosonates en orgelimprovisaties in
Duitse, Italiaanse en Franse stijl. Het concert begon met een
improvisatie op de cantate ' Lobe den Herren, den Mächtigen König der
Ehren' van J.S.Bach BWV 137 op tekst van Joachim Neander (1680).
Ondertussen is deze cantate door andere organisten verschillende keren
bewerkt en deze keer mochten we luisteren naar de bewerking van Bart
Wuilmus, die om zijn improvisaties bekend staat. Ook zijn andere
improvisatiewerken in 18de eeuwse Italiaanse stijl en deze over het
"Gregoriaanse Kyrie" vielen bij het publiek zeer in de smaak.
Deze muziekstukken werden dus telkens afgewisseld met de mooie klank van de barokcello bespeeld door Marian Minnen. Zij bracht iedereen in vervoering met haar virtuositeit en de warme klanken van haar instrument. Zij koos voor werken van Italiaanse componisten o.a. Francesco Geminiani, leerling van Scarlatti en Corelli die een groot deel van zijn leven in Londen doorbracht en o.a. met Händel samenwerkte. Marian Minnen voerde van Fr.Geminiani de sonate voor cello en basso continuo op.5 in C uit. Daarna bracht zij één van de 6 sonates van Antonio Vivaldi, de sonate nr.4 voor cello en basso continuo RV 45. Het concert eindigde met werk van Alessandro Scarlatti en zijn sonate voor cello 1 in d. Vooral het laatste deel van deze sonate 'A tempo guisto' vraagt om veel virtuositeit en behendigheid. Het was een concert om niet rap te vergeten. Beide musici werden op uitbundig applaus onthaald en genoten van de sympathie van de luisteraars. Na het concert werd nog lang nagepraat door de aanwezigen, de musici en de beide Doornikse kunstenaars. Monique |
| 20.07.2014 | 17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Hera Wyckers, orgel en Aïda Van de Perre, saxofoon |
<fotoboek> |
Flexibel talent: Aïda Van De Perre en Hera Wyckers Verwacht het onverwachte … het zou ook de slogan kunnen zijn van de concerten in onze kerk. Op zondag 20 juli stond Nicolas De Troyer, orgel, geprogrammeerd samen met Aïda Van De Perre, saxofoon. We keken er naar uit: Aïda heeft een uitstekende reputatie, en die van Nicolas kennen we al uit eigen ervaring: hij is een beetje 'van ons'. Het noodlot leek echter toe te slaan als Nicolas op vrijdag voor het concert geteisterd werd door een hevige peesontsteking. Geen denken aan een optreden.  Als de nood het hoogst is, is Hera nabij.... Het noodlot heeft soms een onverwachte oplossing in de mouw. Want aan wie kon Nicolas beter vragen om vlugvlug hem te vervangen, dan aan Hera Wyckers, die met hem wel en wee deelt, en die ook een beetje 'van ons' is? Niet alleen Nicolas is haar zeer dankbaar, ook wij, die ondanks peesontstekingen een muzikaal feest hebben mogen meemaken die zondagnamiddag. Als Nicolas op de orgelbank zou gezeten hebben, het zou geweldig geweest zijn. Nu zat Hera daar, die samen met Aïda op twee dagen een ander programma in elkaar had moeten boksen, en het was... geweldig! Merci, alle drie... beter, alle vier: want Aïda had Peter Verdonck meegebracht. Op sopraan- en tenorsax brachten ze een sonate van Teleman, die misschien nog nooit zo blij heeft geklonken. Beetje Belgisch Het programma gaf zowel de verschillende saxofoons die Aïda had meegebracht – van sopraansax tot bariton waren ze te horen – als de registers van het orgel de gelegenheid om hun gang te gaan. Er was samenspel, onder andere met werk van Rachmaninov, Bozza, en Marcello. Deze laatste componist sloot het concert af met een virtuoos en ontroerend concerto. Daarnaast wisselden ze elkaar af in solospel. Hera en Aïda speelden werk geschreven voor saxofoon en orgel, en ook muziek die oorspronkelijk voor andere instrumenten bedoeld was. Maar juist de onverwachte klank van de saxofoon, als dan niet in combinatie met het orgel, had het verrassend effect dat vele bekende melodieën 'anders' klonken, dat we met nieuwe oren luisterden, dat we de muziek opnieuw oorspronkelijk werd. We hoorden in de muziek emoties die we nog niet gevoeld hadden: humor, weemoed, vrolijkheid... De cellosuite van Bach op baritonsax was verrassend, de vocalise van Rachmaninov kreeg een fascinerend karakter in de klank van orgel en saxofoon. Was het nu om 21 juli al aan te kondigen, of omdat ook musici de Rode Duivels in hun hart gesloten hebben? In elk geval had het concert een Belgisch tintje: is de sax niet Belgisch bij uitstek, zeker nu we dit jaar de tweehonderdste geboortedatum van Adolphe Sax herdenken? En drie componisten van bij ons sierden het programma: Joseph Callaerts, organist van de kathedraal van Antwerpen in de negentiende eeuw, met zijn daverende 'marche triomphale', de Luikenaar Louis Chaumont, einde zeventiende eeuw, met zijn suite voor orgel, en Joseph-Hector Fiocco, te jong gestorven in 1741, die ook in de Antwerpse kathedraal werkte voor hij naar de Brusselse Sint-Goedele trok. Een ontroerend teder adagio en allegro hoorden we van hem. Heeft Bach dit nog gehoord? Hij zou goedkeurend geknikt hebben, vermoed ik. Er was een mooie opkomst: meer dan vijftig muziekliefhebbers hoorden dat het goed was. Marc |
| 29.06.2014 | 17.00 uur - Pianotrio Anonimo tijdens de vernissage van de zomertentoonstelling 'MA' |
| Goud blijft glanzen De zomertentoonstelling 'MA' werd geopend met een druk bijgewoonde vernissage op zondag 29 juni. Maar het is alsof ik nog de echo hoor van de muziek van Bach die we toen mochten horen, het is alsof ik nog altijd met nieuwe ogen het werk van Sei en Annie kan zien, zoals die zondagnamiddag, gegidst door de begeesterende woorden van Tom Callebaut, ik hoor nog altijd Annie Brasseur met Sei Arimori aan haar zijde, toen zij ons in onze taal haar dank uitsprak: uit respect en waardering voor de zorg die we met onze parochie besteed hebben aan hun tentoonstelling.  Maar hoe zou dat anders kunnen: tijdens de maanden dat we met hen hebben samengewerkt aan de uitwerking van de zomertentoonstelling hebben we hen leren waarderen als warme, open, gedreven kunstenaars, en is onze bewondering voor hun talent en vakmanschap altijd maar groter geworden. In hun werk zoeken zij een diepere zin in de werkelijkheid die ons omgeeft, en dat zoeken heeft ons verbonden, voorbij de oppervlakkige verschillen van nationaliteit, taal, levensvisie. 'Ma': betekent 'open', zoals in 'Open kerk'... De Brugse architect Tom Callebaut getuigde hoe hij de ruimte van onze kerk waardeert, een ruimte die niet alleen in kubieke meters uit te drukken is, maar die vraagt op gevuld te worden: met open, goedmenende, zoekende mensen, die in een kring van gemeenschap willen gaan staan. Er kan maar gemeenschap ontstaan, als er ruimte is, als er plaats is voor wie mee wil zoeken, als er verschil kan zijn: gemeenschap is iets anders dan 'allemaal dezelfden'. Ze is gebouwd op aanvaarding, op openheid voor elkaar, op de erkenning van wat ons zo verschillende maakt en wat ons verbindt als zoekende mensen. Een hele mondvol, woorden die onvolmaakt zijn en gebrekkig. Zou het Japans dan als taal beter gewapend zijn dan het onze westerse talen? Eén karakter, één woord volstaat om voor Sei en Annie die rijkdom van het begrip 'openheid', 'ruimte', 'gemeenschap' uit te drukken. 'Ma'. Misschien wordt het, dank zij de tentoonstelling, een begrip in de parochie om uit te drukken wat we willen zijn voor elkaar: ruimte om te leven en zichzelf te zijn, ruimte om elkaar te ontvangen. Bach en de krab... Waar woorden misschien falen kan muziek doen aanvoelen waar het om gaat. Voor Sei en Annie is dat de muziek van Johan Sebastian Bach. Vanzelfsprekend was Bach er dus bij, die namiddag, dank zij het Trio Anonimo: Wolfram Van Mechelen, Matthias Nauwelaerts en Shuya Tanaka. Tijdens de vernissage brachten zij ons de stille aandacht die kunst toegankelijk kan maken. De musici hadden ook een canon van Bach in hun repertoire die perfect bij het werk van Annie Brasseur past de ringen van Möbius, die mysterieuze geometrische vormen waar geen begin of einde aan te vinden is. Die 'krabcanon' van Bach bestaat uit twee melodieën, waarvan de tweede dezelfde noten heeft als de eerste, maar dan gespeeld van achter naar voor. Beide melodieën worden samen gespeeld, en dat klinkt harmonisch! En vraag me niet hoe het precies in elkaar zit, maar de structuur van deze canon zit zo in mekaar, dat de melodie als het ware geschreven is op een partituur die de vorm heeft van een Möbiusring... Niets is perfect...en toch De muziek van Bach zegde meer dan lange toespraken, de dankbaarheid van Sei en Annie straalde overduidelijk, het glanzende goud van de schilderijen van Sei, de edele tint van het essenhout waar Annie zo gepassioneerd mee werkt, namen ons mee naar een wereld waar schoonheid, kunst, bezinning het laatste woord hebben. Na de vernissage werd het glas geheven, en velen namen de tijd om lang te verwijlen bij de werken in de kerk en in de weekkapel. Verschillende bezoekers van die namiddag zijn teruggekomen in de weken daarna, en vele anderen hebben de weg naar de Sint-Anna-ten-drieënkerk al gevonden. Gelukkig, de tentoonstelling loopt nog tot eind september. En ook muziek zal blijven klinken in de kerk: er zijn concerten op zondagen 20 juli, 10 augustus, 31 augustus, 14 september en 28 september, telkens om 17 u, inkom 8 €. Praktisch: Wat? De tentoonstelling 'Ma', met werk van Annie Brasseur en Sei Arimori. Wanneer? Elke zaterdag van 14 tot 17 u, en op zondag van 12.30 u tot 17 u. Waar? De kerk Sint-Anna-ten-drieën, Hanegraefstraat 1, 2050 Antwerpen. Toegang vrij, een vrijwillige bijdrage wordt in dank aanvaard. Meer info over de tentoonstelling en de concerten op: http://www.anna3.be/ Marc |
| 01.06.2014 | 15.00 uur - Concert op Open kerkendag - Blokfluitensemble Aquil'AlterA |
<fotoboek> |
Trotse arend vliegt open kerk binnen! Kent u een cornetto? Nee, niet die caloriebom die u in de diepvries hebt liggen. Die kan heerlijk smaken, maar de cornetto die ik bedoel, klinkt heerlijk. Het is een instrument ontstaan in de tijd toen Michel Angelo ongeveer op zijn eentje de Sint-Pietersbasiliek bouwde. Het is de voorloper van de trompet en was zeer populair. Als solo-instrument werd het pas uit de markt geprijsd toen de viool genoeg noten op haar zang had gekregen. Die cornetto zong door de kerk, die zondagnamiddag 1 juni, tijdens het concert in de weekkapel. Open-Kerkendag was het, de weekkapel was goed gevuld, het concert was heerlijk. Waarom niet elke week zo'n hoogvlieger? Want dat was het ensemble Aquil'Altera, letterijk én figuurlijk.  Het vooroordeel voorbijDe naam verwijst naar een passage uit Ezekiël (17, 7, voor de bijbelkenners onder ons), waarin een trotse arend – de 'aquila', uit de hemel nederdaalt. Het vers is in de renaissance op muziek gezet, en het muziekensemble heeft er de inspiratie voor hun naam gevonden. Zo dicht als de arend bij de hemel komt, zo hoog nam Aquil'Altera ons mee in muzikale sferen. Deze jonge vrouwen – we hoorden Goedele Moons, Rein Van Bree en Antonie Schlegel – brachten muziek uit die renaissance van Michel Angelo. De groep werd opgericht als blokfluittrio, en is uitgegroeid tot een ensemble met verschillende instrumenten. Naast blokfluit van allerlei lengte en klank, en die cornetto, hoorden we ook de dulciaan, met heerlijk bastonen, duidelijk de opa van de fagot. Klinkt misschien allemaal wat vreemd, cornetto's en dulcianen. Klinkt misschien allemaal wat stoffig, renaissance en Ezekiël. En nu ga ik een bekentenis doen: tot die namiddag op 1 juni vreesde ik dat ook. Muziek uit 1500, toen zal men dat wel mooi gevonden hebben. Maar voor een mens uit de 21ste eeuw? Het leek me allemaal wel kunstig, doorwrocht, hoogstaand, maar niet boeiend meer. Tot ik die namiddag de cornetto hoorde zingen in onze kerk. Eeuwenoude klanken waren het, maar springlevend krachtig. Meeslepend, een wereld ging open. De wereld van Arcadelt, Ruffo, Willaert, Senfl, Baldwin, Obrecht, Janequin, Festa; Nola. Hun namen klinken als hun muziek, levende muziek die ontroert, mediteert, weent en danst. Jong en fris vulde de melodie de ruimte, jong en fris als de muzikanten die virtuoos en doorleefd die oude instrumenten bespeelden. Hun innemende présence, hun artistieke kwaliteiten, hun geestige en interessante commentaar, het zorgde voor een wonder: zij bliezen die oude partituren nieuw leven in, zij brachten mensen over eeuwen heen weer samen, zij maakten de emoties en verlangens hoorbaar en voelbaar die kunstenaars toen en nu inspireerden: liefde en verdriet, ernst en vreugde, flirt en plagerij. Humanisten en hofdichters, protestanten en katholieken, Italianen en lagelanders, we mochten die namiddag in hun gezelschap genieten van de schoonheid die ze ons geschonken hebben. Gelukkig, er is hoop... En toen was het applaus uitgestorven, de glazen waren leeg, ieder ging naar huis, maar de klank van cornetto en dulciaan blijft hangen. Om uiteindelijk op te lossen in de vergeetput van vadertje tijd? Gelukkig niet. Gelukkig zal er de komende weken, tijdens onze zomertentoonstelling, nog jong en ouder talent te horen zijn in onze kerk. |
| 15.03.2014 | 17.00 uur - Lente-orgelconcert met Peter Maus en Peter Jeurissen | ||||||||||||||||||||||||||||||
<fotoboek> |
Ons onschatbaar orgel... We hebben een orgel, we kunnen er niet naast kijken. En misschien is het voor ons een onderdeel van het meubilair geworden, zodat we niet meer beseffen wat we in huis hebben. Ja, we horen wel in de vieringen dat het degelijk is: het steunt ons samen zingen, het verstevigt de kwaliteit van ons koor. En met zijn 1120 pijpen zorgt het ervoor dat onze orgelist van dienst ook solo zijn muzikale gangen kan gaan. Maar het is veel meer dan een bescheiden dienaar op de achtergrond. Gelukkig hebben we onze concerten, daar kan het zijn ware aard laten horen: een uitstekend, rijk, gevoelig instrument, waar musici mee kunnen toveren.  En als er dan niet een maar twee orgelisten samen met handen en voeten hun virtuositeit uitleven, krijgen we een hoogtepunt zoals op 15 maart laatstleden. Peter Maus en Peter Jeurissen boden ons het lenteconcert van 2014 aan. Het was tevens een verjaardagsconcert: ons orgel, gebouwd door Aerts en Castrel uit Duffel, siert onze kerk sinds 1974. Een orgel heeft een ziel, dus we kunnen het ook aanspreken: Proficiat beste orgel van ons, en dat je ons nog vele zalige uren mag doen beleven!Kwaliteit in variatie Peter Maus heeft meer dan een concert gespeeld in onze kerk, we hebben zijn talent al kunnen waarderen. Samen met Peter Jeurissen is hij nauw betrokken bij vieringen en concerten in de Abdij Keizersberg te Leuven. Beide musici hebben verschillende engagementen in diverse koren en kerken in Vlaanderen. En samen brachten zij ons dus dat boeiende en mooie lenteconcert op 15 maart. Het was een zeer goed concert omdat we twee uitstekende musici in ons midden hadden. Het was een zeer goed concert omdat we een gevarieerd programma aangeboden kregen, waar wat voor elk wat wils in zat: van barok tot de twintigste eeuw, van diepe serene Bach tot vlotte swingende 'Pomp and circumstance' van Elgar, van religieuze koralen van Krebs tot de barbier van Rossini. Het was een zeer aangenaam concert omdat Peter en Peter ontspannen én professioneel de nodige commentaar gaven bij het programma, zodat we niet alleen genoten hebben maar ook geleerd. En het was een zeer goed concert, omdat het op ons orgel werd gebracht. Een aantal van de gespeelde werken zijn oorspronkelijk niet voor orgel geschreven. Maar zoals Peter Maus en Peter Jeurissen de muziek uit de orgelkast haalden, was die geen afkooksel van een orkest of ensemble: ze kreeg een volwaardige gestalte in de klankruimte van onze kerk, die eens te meer in dienst stond van de kwaliteit van de muziek. Muziek van Gabrieli golfde over onze hoofden, en we waren even in Venetië. De 'chamades' van het orgel lieten hun trompetklanken schallen, als waren we terecht gekomen in een Spaanse strijdperk. Maurice Ravel vertelde ons intiem zijn sprookjes van Moeder de Gans, en we hoorden dat ook de zachtmoedige Franz Schubert een militaire mars heeft geschreven. Het was weer zo vlug voorbij. Niet alleen de goede herinnering zal de aanwezigen bijblijven. Ook de overtuiging dat we die orgelschat moeten blijven koesteren. Met zijn veertig jaar is ons orgel in de fleur van zijn leven. Er is dus hoop dat we er nog lang van mogen genieten. En we moeten niet te lang wachten. Er zijn gelukkig weer Zomerse Orgelklanken gepland, en ook andere concerten zullen te horen zijn in onze kerk. Marc Concertprogramma
|
